اختلال دو قطبی چیست ؟
ترجمه : حسین بیات روانشناس بالینی
اختلال دوقطبی یا افسردگی شیدایی نوعی اختلال خلقی است. افراد مبتلا به این بیماری دچار تغییرات شدید خلق میشوند. اختلال دو قطبی به صورت معمول در آخر دوره نوجوانی یا اوائل دوره بزرگسالی تظاهر پیدا میکند.
این بیماری انواع مختلفی دارد که مهمترین انواع آن اختلال دوقطبی نوع یک و اختلال دو قطبی نوع دو است. تفاوت این دو اختلال در وجود دوره شیدایی است دوره های شیدایی از چند روز تا چند ماه به طول می انجامند و معمولاً شدت آن ها باعث می شود که بیمار نیازمند درمان جدی به صورت بستری یا همراه با مراقبت زیاد باشد. با فروکش کردن علائم، به خصوص در اوایل سیر بیماری، معمولاً فرد به وضعیت قبل از بیماری خود برمی گردد و به همین دلیل بسیاری از بیماران یا خانواده های آنان تصور میکنند بیماری کاملاً ریشه کن شده و دیگر نیازی به ادامه درمان وجود ندارد، بنابراین درمان خود را قطع میکنند. اما قطع زود هنگام درمان خطر برگشت بیماری را بسیار افزایش می دهد و باعث می شود که بیماری در فاصله چند ماه عود کند.
اگرچه دلیل قطعی برای این اختلالات هنوز شناخته نشده است، اما محققان بر این باورند که اختلالات دوقطبی منشأ ارثی دارد و ترکیب ژنتیکی افراد بیشتر از تربیت آن ها در این اختلالات مؤثر است. ممکن است مشکل فیزیکی در قسمتی از مغز که کنترل حالات روانی را به عهده دارد عامل این اختلالات باشد. به این دلیل است که این اختلالات با دارو قابل کنترل هستند. همچنین نوسانات خلقی ممکن است گاهی توسط استرس یا بیماری به وجود بیایند.
عواملی که ممکن است ریسک گسترش یک اختلال دوقطبی را افزایش دهند یا به عنوان یک تحریک کننده برای اولین دوره این اختلال عمل کنند، شامل این موارد می شوند:
- داشتن بستگان درجه اول مبتلا به اختلال دوقطبی مانند والدین یا خواهر و برادر
- دوره هایی از تجربه استرس بسیار زیاد
- سوء استفاده دارو یا الکل
- تغییرات اساسی زندگی از قبیل مرگ کسی که دوستش داریم یا دیگر تجربه های شوک آور
روش سنتی و معمول درمان اختلال دو قطبی با دارو می باشد که با تجویز یک یا چند نوع از داروهای (تثبیت خلق، ضد روان پریشی اتیپیکال یا داروهای ضد افسردگی) همراه است. ولی در مطالعات انجام شده اخیر، این دیدگاه درمانی در مورد اختلال افسردگی شیدایی مورد چالش قرار گرفته است. تحریک دوره شیدایی در اشخاص توسط مصرف داروهای ضد افسردگی مسئله ای است که همواره نگران کننده است. این مسئله در داروهای ضد افسردگی انتخابی سروتوژنیک نسبت به داروهای ضد افسردگی نورآدرنرژیک (داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای) کمتر است. داروهایی که برای درمان اختلال دوقطبی به کار می روند را به طور کلی می توان به دسته های زیر تقسیم بندی کرد:
روان درمانی برای درمان اختلال دو قطبی :
روان درمانی می تواند برای فرد مبتلا به اختلال دو قطبی بسیار موثر باشد چرا که روش ها و تمرینات موثری را به او ارائه می دهد تا بتواند با استفاده از آنها علائم اختلال دو قطبی را از بین ببرد. روان درمانی همچین با آموزش هایی که برای حل مسئله ارائه می دهد به مرور زمان انعطاف پذیری و عادات خود مراقبتی را به این افراد می آموزد. روان درمانی برای درمان بیماری دو قطبی در افراد به دو صورت درمان سرپایی و درمان بستری می تواند صورت گیرد.
اختلال دو قطبی و رفتار درمانی شناختی (CBT) :
روش رفتار درمانی شناختی، به افراد برای غلبه بر افکار منفی شان بسیار کمک می کند. در این روش با توجه به شرایط فرد، به او کمک می شود تا راهکارهای لازم برای کنترل رفتار و خلقیات خود را بیاموزد. در روش رفتار درمانی آموزش های لازم به فرد داده می شود تا بتواند رفتار خود را تا حدی زیادی تحت کنترل داشته باشد. رفتار درمانی یکی از بهترین روش های درمان افسردگی در بیماران دو قطبی می باشد.
اختلال دو قطبی و خانواده درمانی :
خانواده درمانی به اعضای خانواده کمک می کند تا بتوانند رابطه موثری با فرد مبتلا به اختلال دوقطبی برقرار کنند و استرس موجود در فضای خانه را کاهش دهند. خانواده های افراد مبتلا به اختلال دو قطبی لازم است تا اطلاعات خود را در مورد این اختلال افزایش دهند و راهکار ها و رفتار های صحیح در زمان بروز حملات عصبی را بیاموزند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.