هرگز این اشتباه را نکنید که در این سن کم، به بهانه این که بچه لوس و بغلی می‌شود او را بغل نکنم و به گریه‌ اش پاسخ ندهم. بچه حس ناامنی خواهد کرد و اعتمادش به شما و خودش سلب می‌شود.جالب است بدانید که با در آغوش نکشیدن کودک و رها کردن او به جیغ و فریاد زدن، نتیجه برعکس می‌ گیرید و از فرزندتان یک کودک لوس می‌سازید. دلیلش این است که کودک شما یاد گرفته که برای خواسته‌ هایش باید گریه کند و تا دست به مانور اساسی و جدی نزند، کسی به فریادش نمی‌رسد.

بغل نکردن کودک و بی توجهی به گریه هایش احساس عدم امنیت را به او القا می‌کند. بنابراین همین که به سن ۹_ ۸ ماهگی برسد و شما را به‌ عنوان فردی جدای از خود بشناسد، دچار استرس می‌شود. به همین دلیل، هم میزان گریه‌ هایش بیشتر می‌شود، هم وابستگی و آویزان بودنش. او می‌ترسد که شما بروید و دیگر برنگردید چرا که او از بودن شما مطمئن نیست و از در آغوش کشیده شدن سیر نشده و احساس امنیت و آرامش نکرده است.

در سن ۱۸ ماهگی وابستگی شکل دیگری پیدا می‌کند، خیلی از والدین می‌گویند که بچه خیلی به ما گیر می‌دهد و مدام می‌خواهد پیشش باشیم. باید بدانید که این اتفاق کاملاً طبیعی است، چون کودک از ۱۸ تا ۲۱ ماهگی دچار نگرانی، اضطراب و دل‌ بستگی نسبت به والدین است و این روند رشد اوست. مدام به مادر می‌چسبد و می‌خواهد بغلش کنند، گریه می‌کند و بغل اطرافیان نمی‌رود. این دل‌بستگی و اضطراب از دست دادن مادر طبیعی است و باید آن دوران طی شود. این اتفاق اگر در بزرگ‌سالی بیفتد غیرطبیعی است.

دلیل اینکه بچه به مادر وابسته می‌شود یا مشکل بغلی بودن پیدا می‌کند این است که وقتی کودک شما گریه و بی‌ قراری می‌کند همیشه نباید با بغل کردن صرف او را آرام کنید، این کار دقیقاً اشتباه است. چون وقتی این رفتار تکرار شود کودک شرطی می‌شود. اینکه والدین به محض گریه کودک سریع او را بغل می‌کنند، باعث این مشکل می‌شود. در این شرایط بچه شرطی می‌شود که هر وقت گریه کنم، مادرم مرا بغل می‌کند و وقتی به این روند عادت کند مقاومت والدین برای بغل کردن بچه باعث گریه شدیدتر او می‌شود.