این نوزادان در مقایسه با نوزادانی که پدرانشان پیش از تولد آن‌ها در وضعیت روانی سالمی قرار داشتند، کینه‌توزی، بی‌قراری و بداخلاقی را در سطحی بالا نشان می‌دهند.

تحقیقات پیشین بین سلامت روان مادران در دوران پیش‌از‌تولد نوزاد و مشکلات رفتاری و ذهنی کودکانشان ارتباط برقرار کرده بودند. اما، این پژوهش که توسط دانشگاه کمبریج انجام شده است، نخستین‌باری است که تأثیر سلامت روانی مادران و پدران را بر رشد کودکان در ۲ سال نخست زندگی مطالعه می‌کند.

پروفسور کِلِر هیو، که این پژوهش را هدایت کرده است، می‌گوید: «برای مدت‌های طولانی، تجربه‌های پدر اولی‌ها یا کلاً درحاشیه قرار داشت یا جدا از تجربه‌های آن‌ها با مادران در‌نظر گرفته می‌شد.چنین چیزی باید تغییر کند، زیرا مشکلاتی که کودکان در نخستین روابط خود با مادران و پدرانشان تجربه می‌کنند می‌تواند تأثیرات بلند‌مدت داشته باشد.»

محققان همچنین دریافتند کودکان دوساله‌ای که پدر و مادرهایشان پس از تولد آن‌ها مشکلاتی در رابطه‌شان داشتند، بیشتر احتمال داشت مشکلات عاطفی از قبیل: نگرانی، خوشحال‌نبودن، چشمان اشک‌بار، ترس یا گوشه‌گیری را بروز دهند.

نویسندگان مقاله می‌گویند علت این مسئل احتمالاً ناشی از انتقال درون رحمی استرس فیزیولوژیکی وابسته به زایمان در مادرانی است که با شرکای غیرخوشحال یا مضطرب زندگی می‌کنند؛ یعنی حتی اگر خود مادران خوشحال باشند یا اضطراب نداشته باشند، باز هم این استرس از شرکای ناراضی و ناخشنود منتقل می‌شود.