تنها درکی که یک کودک از زمان دارد کلمه” وقتی” است. برای نمونه وقتی که ناهار می‌خوری زمانی است که پدر از سر کار می‌آید و در نتیجه کودک تنها مفهوم وقت را می فهمد.

برای کودکان سه تا چهار ساله مفهوم زمان بسیار مبهم، گنگ و ناشناخته است، به همین دلیل است که انتظار کشیدن نیز برای این رده سنی کودکان مفهومی ندارد و آنها را بیقرار می کند، زیرا نمی‌تواند درک کند تا چه مدت زمان قولی که والدین به او داده‌اند را می‌توانند، به تاخیر بیاندازند.در دو سالگی مفهوم زمان را تنها با معیارهای فیزیولوژیک انسانی بیان کنیم. برای نمونه شب را زمان خوابیدن و صبح را زمان بیدار شدن مثال بزنیم.

با رسیدن به سن سه سالگی مشاهده می کنیم که کودک همچنان توان درک زمان حال، گذشته و آینده را ندارد، اما در این سن تنها قبل و بعد را می تواند بفهمد؛ برای نمونه اول ناهار را می خوری و بعد بازی می کنی یا اول حمام می کنی و بعد می رویم خانه مادر بزرگ.

به صورت کلی قبل از شش سالگی مفاهیم روز، هفته، ماه و ساعت برای کودک قابل درک نیست، اما زمانی که کودک وارد سن ورود به مهد کودک می شود (پنج الی شش سالگی) کم کم می تواند با مفهوم زمان آشنا شود،حتی کودک فصل‌ها و یا تغییر آنها را می تواند بهتر درک کند و در سن هشت سالگی درک زمان کامل می شود. بنابراین زمانی که می خواهیم زمان را به کودکان آموزش دهیم گروه باید سنی را مشخص کنیم و بعد بدانیم برای یاد دهی زمان به کودک نمی توانیم از ساعت و عقربه های ساعت استفاده کنیم.